Amerikaanse literatuur/Naoorlogs toneel
In het midden van de 20e eeuw werd het Amerikaanse drama gedomineerd door het werk van toneelschrijvers Tennessee Williams en Arthur Miller, alsook door de bloei van de Amerikaanse musical, waarin script, muziek en dans gecombineerd werden in klapstukken als Oklahoma! en West Side Story. Latere Amerikaanse toneelschrijvers van belang zijn Edward Albee, Sam Shepard, David Mamet, Wendy Wasserstein en August Wilson.
Op Broadway oogstte Tennessee Williams veel bijval met zijn toneelstuk The Glass Menagerie. Het won in 1945 de Drama Critics Circle Award, en de volgende vijftien jaar vestigden andere succesrijke stukken zijn reputatie als een van de belangrijkste toneelschrijvers van het naoorlogse tijdperk. Twee jaar later won een andere grote dramaturg, Arthur Miller, diezelfde prijs met zijn stuk All My Sons. Samen met Williams domineerde hij tot 1960 de productie van Broadwaystukken. In hun realistische huiselijke drama's brachten zij psychologische diepgang door te tonen hoe hun personages – meestal uit de middenklasse – reageren op moeilijke economische en sociale omstandigheden. In de jaren 1940 deed method acting zijn intrede in de Verenigde Staten, wat samen met het realisme van Miller en Williams zijn stempel drukte op het Amerikaans naoorlogs drama.
Andere bekende schrijvers van toneelstukken in de jaren veertig en vijftig van de 20e eeuw waren Robert Anderson (Tea and Sympathy, 1953), Carson McCullers (Member of the Wedding, 1950), en Herman Wouk (The Caine Mutiny, 1954). In de naoorlogse periode verschenen eveneens de latere stukken van Eugene O'Neill: in 1946 The Iceman Cometh, en in 1956 Long Day's Journey Into Night.
In de marge van deze mainstreamproducties bracht het Living Theater avant-gardetoneel met stukken van Bertolt Brecht en andere Europese avant-garde dramaturgen. De bekendste Amerikaanse vertegenwoordiger van het absurd toneel was Edward Albee.