Sociale geschiedenis in de literatuur 1500-1795/Engels dagboek

6. Engels dagboek

Inleiding

In het Engelse dagboek (diary) van de zestiende en zeventiende eeuw werd veel meer over het eigen innerlijk, het gezin en het huwelijk geschreven dan in de Franse journaals. De dagboekschrijvers beschreven de verschillen in karakter tussen de echtelieden en zelfs soms hun echtelijke ruzies. Zaken die in de Franse journaals totaal verzwegen werden. Deze dagboeken hadden ook vaker een verhalende stijl, ze begonnen soms al op een autobiografie te lijken.

Vrouw in het Engelse dagboek

In het Engelse dagboek werden ook de dagelijkse bezigheden van de vrouw beschreven. Er waren in Engeland ook veel meer vrouwen die zelf een dagboek schreven dan in Frankrijk.

De meeste vrouwen, of ze nu boerin waren of kasteelvrouwe, hadden een welgevulde dag.

• Een kasteelvrouwe stond om drie, vier uur in de ochtend op en inspecteerde te paard het land, controleerde en instrueerde haar personeel, borduurde, maakte jam en verfraaide de kamers.
• Een wat gewonere huisvrouw deed naaiwerk, kookte, maakte vruchten in en maakte kaarsen.
• Rijke vrouwen op het platteland waren vaak druk bezig met liefdadigheid, met het steunen van zieken en stervenden en met het bijstaan van barende vrouwen.

Niet alleen de Engelse vrouwen schreven over hun bevallingen, ook de Engelse mannen schreven daarover: over de pijn en de angst. Ook over ziekte en dood van hun vrouw of kinderen schreven de Engelsen emotioneler dan hun Franse collega's. Nadat de vrouw gestorven was, werd ze in het Engelse dagboek opgehemeld, net als in het Franse journaal.

Kind in het Engelse dagboek

Ook de kinderen werden in het Engelse dagboek beter beschreven dan in het Franse journaal. Hun karakter werd beschreven, de zorgen en angsten van de ouders, het plezier dat de ouders er aan beleefden, hun vorderingen wat betreft lopen, traplopen, hun valpartijen, of ze al de deuren open en dicht konden doen, of hun lichaam zich wel goed ontwikkelde.

Ziekte in het Engelse dagboek

In het Engelse dagboek werd vaker over ziekte gesproken dan in de Franse journaals. Tot in het kleinste detail werd elke ziekte beschreven. Hoesten, bloedspuwingen, koorts, kiespijn, kolieken, verkoudheid, bloedneuzen en maagpijn. Dit deden de Engelsen niet zozeer uit narcisme als wel uit angst voor de dood.

Een voorbeeld uit circa 1665

Samuel Pepys was een secretaris van de admiraliteit in Londen, iemand van de "middle class". Hij beschreef in zijn dagboek hoe hij met zijn vrouw naar bed ging, hoe ze knuffelden en seks hadden. Ze hadden ruzies en ze maakten het weer goed. Hij beschreef ook dat hij verliefd werd op een andere vrouw, dat hij daar seks mee had en dat zijn vrouw daar achter kwam. Ze schold hem uit, sloeg hem en trok hem aan zijn haren. Op een keer bedreigde ze hem met een roodgloeiende pook.

Samuel Pepys had op zijn vijfentwintigse een niersteenoperatie. Daarna was hij misselijk, had buikpijn, verstopping en kolieken. Toch beschreef hij dat maar heel kort.