Griekse mythologie/Pyramus en Thisbe

Pyramus en Thisbe is een bekende oud-Griekse mythe. Opvallend is dat hierin geen saters, goden, of andere bovenmenselijke figuren een rol spelen. Deze mythe is later ook nog opgenomen in het bekendste boek van de Romeinse schrijver Ovidius, de Metamorfosen. Ovidius wilde via deze mythe vertellen hoe de moerbeibessen aan hun kleur komen.
Pyramus en Thisbe waren twee geliefden uit het oude Babylon, maar hoewel zij buren van elkaar waren verboden hun ouders hen om contact met elkaar te hebben. Elke dag hadden de twee geliefden echter contact met elkaar, via een spleet in een muur tussen hun tuinen spraken zij met elkaar en zochten zij smachtend elkaars lippen.
Pyramus en Thisbe konden het echter niet meer verdragen dat zij elkaar niet konden aanschouwen, en dus spraken zij met elkaar af om op een geheime plek elkaar te ontmoeten. Zij spraken af op een plek waar niemand zou komen, onder een moerbeiboom, nabij een oud graf.
Thisbe arriveerde als eerste, maar toen zij onder de boom plaatsnam zag zij plotseling een leeuwin aankomen, wiens bek nog was bevlekt met het bloed van een pas verorberde prooi. Verschrikt door dit dier rende ze weg, waarbij ze haar sluier liet vallen. De leeuwin dronk uit een nabije rivier en liep verder, nadat ze haar met bloed bevlekte bek aan Thisbe's sluier had afgeveegd.
Niet veel later arriveerde Pyramus bij de moerbeiboom. Daar trof hij de gescheurde en bebloede sluier van Thisbe aan en een voetafdruk van een wild dier. Door de aanblik van deze sluier dacht Pyramus dat Thisbe was verscheurd door een wild dier. Zó verdrietig werd hij bij deze aanblik dat hij zich in zijn zwaard storte. Het bloed dat hierbij wegspatte kleurde de witte vruchten van de moerbeiboom rood.
Na een tijdje keert Thisbe terug naar de boom, vol verlangen om Pyramus te vertellen wat haar zojuist was overkomen. Maar eenmaal aangekomen bij de boom vindt ze het levensloze lichaam van Pyramus. Thisbe steekt, na een het lichaam van Pyramus te hebben beweend, zichzelf met het zwaard van haar geliefde.
De goden hadden het gejammer van Thisbe aangehoord, en als eerbetoon aan deze twee geliefden gaven zij de vruchten van de moerbeiboom voorgoed een bloedrode kleur.