Belgische jazz/Actueel
Actueel
[bewerken]
Voor een klein land blijft België een verbluffend aantal jazzmusici van wereldklasse voortbrengen: Philip Catherine, Pierre Van Dormael, Marc Moulin, Steve Houben, Bert Joris, Charles Loos, Jean-Louis Rassinfosse, Michel Herr, Philippe Aerts, Peter Hertmans, Erwin Vann, Nathalie Loriers, Ivan Paduart, Phil Abraham, David Linx, Diederik Wissels, het Brussels Jazz Orchestra, Aka Moon... En de traditie wordt voortgezet door een nieuwe generatie jongere, en veelbelovende muzikanten in de meest uiteenlopende jazzstijlen: in oude stijl, mainstream, big band, bebop, alle vormen van moderne jazz zoals de jazzrock van Philip Catherine, avant-garde en vrije improvisatie, latin jazz en Braziliaanse electric fusion, acid jazz, world jazz, enzovoort. Verder blijven muzikanten van de oudere generatie alive and kicking platen maken en optredens verzorgen: Toots Thielemans is nog steeds prominent aanwezig op de jazz scene. Zo was hij in 2009 een van de publiekstrekkers tijdens de Night of the Proms in Antwerpen en in maart 2010 speelde hij nog acht shows op het Blue Note Festival te New York.
De in 1977 geboren componist/pianist Jef Neve is in korte tijd een prominente figuur van het Belgische jazz geworden en zijn internationale reputatie is nog steeds groeiende. De bekende Engelse jazzcriticus Stuart Nicholson schreef over hem: "Zijn zeer persoonlijke benadering van het pianotrio kondigt de komst aan van een enorm beloftevolle jonge muzikant die het potentieel heeft om een belangrijke stem in de Europese jazz scene te worden."
Anno 2010 zijn er drie toonaangevende jazztijdschriften: Jazz'halo, Jazzaround (de Franstalige partner van Jazz'halo) en Jazzmozaïek dat gesponsord wordt door de Vlaamse overheid. Een belangrijke organisatie voor de promotie van jazz is het gesubsidieerde centrum De Werf in Brugge met Rik Bevernage als manager. De Werf organiseert jazzconcerten voor voornamelijk Amerikaanse en Belgische jazzmusici. Volgens jazz-impresario Jos Demol,[1] die uitgever is van Jazz'halo, is de Belgische jazz scene sterk georiënteerd op de Amerikaanse jazz. Slechts enkele musici doen hun eigen ding en zochten hun eigen weg: Fred van Hove, Kris Defoort en Gilbert Isbin zijn daar voorbeelden van. Demol merkt ook weinig van echte interactie tussen de clubs uit de verschillende landen, hoewel de verschillen soms worden aangegeven met stereotyperingen als 'de clowneske Italianen', 'de romantische Fransen, 'de ironische Nederlanders' en 'de rechttoe rechtaan Duitsers.' Een wederzijdse beïnvloeding van stijlen zou volgen hem nochtans iets interessants kunnen opleveren.