Ab Urbe Condita/Ab excessu Lucretiae

Ab Urbe Condita

Ab excessu divi Remi

Ab excessu Lucretiae

Ab excessu plebis Romani

Bronnen:

Titus Livius
Velleius Paterculus
Cassius Dio

De koningstijd kent zijn einde met de zelfmoord van Lucretia, na haar aanranding door de zoon van Tarquinius Superbus. Hierop zullen haar man Lucius Tarquinius Collatinus en Lucius Iunius Brutus in opstand komen tegen de monarchie en een aristocratische republiek voor in de plaats stellen. Zij worden gezegd de eerste consuls geweest te zijn. Het is echter waarschijnlijker dat het imperium van de rex, dat nu vacant was, werd opgenomen door de praetor maximus. Deze was in de koningstijd al de voornaamste ambtenaar en stond net onder de koning.¹

Aristocratie of democratie?

Excursie:

{{{1}}}

De Romeinse republiek was een aristocratische oligarchie, die steunde op een zekere vorm van ambtsadel. Eens quaestor geweest, werd men opgenomen in de senaat, het belangrijkste wetgevende orgaan in Rome. Zolang Rome een stadstaat bleef, kon deze senaat haar beslissingen doordrukken. Toen Rome echter uitgroeide tot een staat en nog later tot een wereldrijk, moest de senaat inboeten aan macht ten voordele van haar magistraten.

Het volk van Rome kon zijn macht laten gelden in de curiae ,die over het imperium van een magistraat beslisten en de meeste magistraten verkozen. Door de familiale structuur van de Romeinse maatschappij werden de meeste Romeinse burgers ertoe verplicht te stemmen voor de kandidaat van hun curia.

Het republikeinse leger

Het republikeinse leger bestond uit legiones, bestaande uit Romeinse burgers. Zij werden bijgestaan door auxiliae, bestaande uit bondgenoten van Rome. Deze bondgenoten vormden de Latijnse Liga, die bestond uit ongeveer dertig steden waaronder ook Alba Longa. Na de plundering van Rome door de Kelten namen de legers van de Latijnse Liga de lorica hamata over van hun overvallers.

Voetnoot

¹	Voor een discussie over de functie van de praetor maximus, zie T.J. Cornell, The Beginnings of Rome: Italy From the Bronze Age to the Punic Wars (Circa 1,000 to 264 B.C.), Londen - New York, 1995, pp. 227 -229 (nn. 41 -47).

Bibliografie