Nederlands/Spelling/Fonetisch schrift

Fonetisch schrift wordt gebruikt om klanken te noteren. Het uitgangspunt daarbij is dat aan elke klank die in de betrokken taal voorkomt precies een letter- of schriftteken wordt toegekend.

Het gewone alfabet heeft in principe de functie om woorden als opeenvolging van klanken te noteren. De meeste alfabetten bevatten echter niet genoeg letters om alle klanken weer tegeven. Zo duidt in het Nederlands een bepaalde letter soms meer klanken aan. In 'herleven' hebben we de letter 'e' die op drie manieren kan worden uitgesproken. Anderzijds wordt een zelfde klank soms door twee of meer letters of lettercombinaties weergegeven: zie, ski, hyena, bijzonder, weekend, beat.

Een ander probleem is dat wij ook schrifteigenaardigheden hebben, die nauwelijks in andere talen voorkomen. De 'ou', 'ei' en 'auw' zijn maar enkele voorbeelden van een eigenaardige manier van het opschrijven van bepaalde klanken. Deze manieren vinden we immers in weinig andere talen terug.

Een derde probleemis dat in het Nederlands bijvoorbeeld geen mogelijkheid is om het Engelse 'th' (zoals in 'thing' of 'the') te noteren.

Het fonetisch schrift poogt voor al deze problemen een oplossing te bieden. Elk schriftteken stelt slechts één klank voor. Wetenschappelijk gezien biedt dit de voordelen dat er geen verwarring kan ontstaan over de bedoelde klank en dat er ook klanken beschreven kunnen worden die de eigentaal niet kent.