Humanature/Synchroniciteit

Synchroniciteit of gelijktijdigheid betekent het betekenis gevend samen plaatsvinden van meerdere voorvallen op hetzelfde moment. De betekenis is daarbij niet een kwestie van oorzaak en gevolg. Het begrip werd in 1930 geformuleerd door de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung als een acausaal, verbindend principe.

Relativiteit

"Impression, Sunrise" van Claude Monet toont de zonsopgang boven de haven van de stad Le Havre, en geeft een subjectief beeld van hoe de werkelijkheid eruit kan zien vanuit het perspectief van de schilder. Het schilderij laat zien hoe licht en kleur de werkelijkheid op verschillende manieren kunnen beïnvloeden, en suggereert dat de werkelijkheid afhankelijk is van de context waarbinnen ze wordt waargenomen.

Vanuit de speciale relativiteitstheorie weten we dat er geen absolute tijd is, dus dat synchroniciteit een relatieve ervaring is. Een momentopname kan een verzameling zijn van verschillende combinaties van tijd en ruimte afhankelijk van het perspectief (inertiaalstelsel) van de waarnemer. Het begrip relativiteit werd in de 20e eeuw geïntroduceerd door Albert Einstein. Het verwijst naar het idee dat de werkelijkheid subjectief is en afhankelijk is van de context waarbinnen ze wordt waargenomen. Dit betekent dat dezelfde gebeurtenis op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden, afhankelijk van de standpunten en ervaringen van de waarnemer. Het begrip relativiteit werd door Einstein geformuleerd in zijn speciale en algemene relativiteitstheorieën, die revolutionaire inzichten gaven in de natuurkunde en ons begrip van de werkelijkheid op fundamenteel niveau veranderden.

Impressionistische schilderijen kunnen gezien worden als een vroege vorm van relativiteit, aangezien ze de werkelijkheid op een subjectieve manier weergeven en laten zien hoe de werkelijkheid kan verschillen afhankelijk van de standpunten en ervaringen van de waarnemer. Impressionistische schilderijen tonen bijvoorbeeld hoe de werkelijkheid eruit kan zien vanuit verschillende perspectieven, en hoe licht en kleur de werkelijkheid op verschillende manieren kunnen beïnvloeden.

Het boeddhisme en het hindoeïsme benadrukken het idee dat de werkelijkheid veranderlijk is en afhankelijk is van onze perspectieven en ervaringen. Het taoïsme benadrukt het idee dat de werkelijkheid niet te begrijpen is in termen van dualisme, maar dat ze eenheid is waarbinnen tegengestelde krachten in harmonie co-existeren. Dit lijkt op het begrip relativiteit, aangezien het suggereert dat de werkelijkheid niet vaststaat en afhankelijk is van de context waarbinnen het wordt waargenomen. Uit het kennen we het idee dat de werkelijkheid een multidimensionaal begrip is, en dat de werelden die we waarnemen slechts één aspect vormen van een veel groter geheel.

Onbewuste

Het schilderij "Het Melkmeisje" van Johannes Vermeer is een schilderij dat een alledaags tafereel uit het leven in de 17e eeuw afbeeldt. Door het afbeelden van alledaagse taferelen uit het leven kon Vermeer laten zien hoe het leven eruit zag in die tijd, en kon hij de nadruk leggen op de soberheid en zuinigheid die zo belangrijk waren in de cultuur van die tijd.

Jung suggereerde dat synchroniciteit kan wijzen op de werking van het collectieve onbewuste, en dat het een manier kan zijn waarop het onbewuste zich aan het bewuste kan manifesteren. Het collectief onbewuste is dus een psychologisch begrip, en heeft niet direct te maken met begrippen uit de natuurkunde. Er bestaan echter wel vergelijkbare begrippen in de natuurkunde die op het collectief onbewuste lijken. Zo is het begrip "veld" in de kwantummechanica bijvoorbeeld een soort energie die overal aanwezig is, en die invloed heeft op de deeltjes in het universum. Dit begrip lijkt op het collectief onbewuste, aangezien het suggereert dat er een soort gemeenschappelijke energie is die verbonden is met alles in het universum, en die invloed heeft op de manier waarop de deeltjes zich gedragen.

Het schilderij "Het Melkmeisje" van Johannes Vermeer kan gezien worden als een voorbeeld van synchroniciteit op verschillende manieren. Ten eerste kan het schilderij gezien worden als een uiting van het collectieve onbewuste, aangezien het een afbeelding is van een alledaags tafereel uit het leven van de mensen in de 17e eeuw. In die eeuw was de cultuur in Europa sterk beïnvloed door het protestantisme. Het protestantisme benadrukte de soberheid en zuinigheid in het leven, en deze waarden werden dan ook sterk omarmd in de cultuur van die tijd. Dit betekende dat mensen in die tijd vaak probeerden om op een sober en zuinige manier te leven, en dat ze de nadruk legden op alledaagse taferelen uit het leven in plaats van op luxe en extravagante zaken.

Bovendien kan het schilderij gezien worden als een voorbeeld van synchroniciteit doordat het een afbeelding is van een alledaags tafereel dat op een betekenisvolle manier verbonden is met de psyche en het onbewuste van de kijker. Het bevat symbolen bevatten die op een betekenisvolle manier aansluiten bij de psyche van de kijker en een betekenisvolle emotionele reactie oproepen bij de kijker. Het is moeilijk om te zeggen welke symbolen in het schilderij "Het Melkmeisje" van Johannes Vermeer op een betekenisvolle manier aansluiten bij de psyche van de kijker, aangezien dit afhankelijk is van de persoonlijke ervaringen, waarden en overtuigingen van de kijker. Het is mogelijk dat sommige mensen bepaalde symbolen in het schilderij op een betekenisvolle manier zullen interpreteren, terwijl andere mensen deze symbolen op een andere manier zullen interpreteren. Bovendien kan het schilderij op verschillende manieren geïnterpreteerd worden, afhankelijk van de context waarin het bekeken wordt. Zo kan het schilderij bijvoorbeeld gezien worden als een afbeelding van de alledaagse werkelijkheid, als een metafoor voor het leven, of als een uiting van emoties en gevoelens. Ook bestond in de 17e eeuw, het idee dat vrouwelijke hulpkrachten vaak als erotisch werden ervaren. Het idee dat vrouwelijke hulpkrachten erotisch werden ervaren, was gerelateerd aan het machtsverschil tussen mannen en vrouwen in die tijd, en aan de sociale hiërarchie die bestond.

Voorspellen

"The Fortune Teller" van Caravaggio toont een waarzegger die een jonge vrouw raad geeft, en suggereert dat mensen in het verleden hebben gedacht over het idee dat er verbindingen bestaan tussen gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet met elkaar verbonden lijken te zijn.

De I Ching, ook wel bekend als de I Tjing of de Boek van Veranderingen, is een oude Chinese filosofische tekst die wordt gebruikt als orakel en als hulpmiddel voor meditatie en reflectie. De I Ching is gebaseerd op het idee van constante verandering en het idee dat alles in het leven onderhevig is aan cyclische patronen van opkomst en afname. De I Ching wordt traditioneel gebruikt door het gooien van stokjes of het werpen van munten, en de resultaten worden geïnterpreteerd aan de hand van de symbolen en teksten die in de I Ching voorkomen. Deze symbolen en teksten worden gezien als raadgevingen of wijsheden die kunnen helpen bij het maken van beslissingen en het navigeren door moeilijke tijden. Het gooien van stokjes of het werpen van munten om raad te vragen aan de I Ching kan gezien worden als een vorm van synchroniciteit, in die zin dat het een manier is om betekenis te geven aan toevallige gebeurtenissen en om verbindingen te leggen tussen deze gebeurtenissen en de beslissingen die we moeten nemen in ons leven.

Het dubbele spleten experiment of het dubbele karakter van een elementair deeltje is een voorbeeld van synchroniciteit, in die zin dat het suggereert dat er een verbinding bestaat tussen gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet met elkaar verbonden lijken te zijn. In het geval van het dubbele spleten experiment blijkt bijvoorbeeld dat de eigenschappen van een elektron op een betekenisvolle manier samenkomen, en dat deze eigenschappen niet te verklaren zijn op basis van causale verbanden of wetmatigheid. Het is lijkt dat het toevallig is waar het elektron terechtkomt, maar het blijkt dat er vaker een kans is op bepaalde plekken.