Gedichten uit de wereldliteratuur/Stopping by Woods on a Snowy Evening
Stopping by Woods on a Snowy Evening
 Robert Frost
Whose woods these are I think I know.
My little horse must think it queer
He gives his harness bells a shake
The woods are lovely, dark and deep. |
Stopping by Woods on a Snowy Evening is een gedicht van de Amerikaanse dichter Robert Frost (1874 - 1963), gepubliceerd in zijn poëziebundel New Hampshire uit 1923. Het thema van het gedicht is de strijd die zich afspeelt in de geest van de spreker tussen twee mogelijkheden: de contemplatie van de schoonheid van de natuur en de terugkeer naar de verantwoordelijkheid van het dagelijks leven.
Analyse
[bewerken]Het gedicht is samengesteld uit jambische pentameters en bevat vier kwatrijnen. Het rijmschema vormt een kettingrijm: aaba-bbcb-ccdc-dddd.
Het gedicht begint met een spreker die zich lijkt af te vragen aan wie het woud toebehoort waar hij met zijn paard langsrijdt. Hij vermoedt dat de eigenaar zich in het dorp bevindt en hem dus niet kan zien. Waarom de spreker daar zo bezorgd over is weten we niet. Doet hij misschien iets verkeerd door hier te zijn? Het gedicht gaat daar verder niet op in maar tekent een beeld van een man, het woud en de sneeuw. Dit werpt vragen op als Waarom stopt hij? Wat trekt hem zo aan? Weer geeft het gedicht daar geen uitsluitsel over.
In de tweede strofe zegt de spreker dat zijn paard niet gewend is om zonder reden te stoppen, temeer omdat er geen boerderij in de buurt is. Een paard denkt natuurlijk niet op de manier die het gedicht lijkt te suggereren (My little horse must think it queer); het zijn dus eerder de gedachten van de spreker zelf die hier worden weergegeven.
In de derde strofe interpreteert de spreker het schudden van de belletjes door het paard als een signaal om verder te trekken. Hier stoppen heeft geen enkele zin. De dichter suggereert hier ook de stilte van de nacht, de eenzaamheid en het innige van het moment zelf, dat slechts wordt onderbroken - of benadrukt - door het klingelen van de belletjes. Hoewel de spreker lijkt te genieten van dit moment, (easy wind, downy flake), heeft hij toch twijfels bij wat hij aan het doen is.
De eerste versregel van de laatste strofe legt eigenlijk uit waarom de spreker hier gestopt is. Hij stopte hier omdat hij aangetrokken werd door de duistere schoonheid van het woud (The woods are lovely, dark and deep). Desondanks voelt hij de druk om verder te gaan (But I have promises to keep), terug naar zijn verantwoordelijkheden en verplichtingen. Het afsluitend couplet is een herhaling van dezelfde versregel And miles to go before I sleep. De suggestie voor de lezer is dat 'slaap' ook de eeuwige slaap, de dood kan betekenen. Miles to go verwijst dan mogelijk naar de tijd die de dichter nog rest om te leven.