Gedichten uit de wereldliteratuur/Ferguut

• 
  Ferguut met zijn wit schild.
• 
  Het Schotse kasteel van Dunnotar, waar zich het witte schild uit de 'Ferguut' zou bevonden hebben.

In het begin van de 13e eeuw schreef Guillarmes li clers (de klerk Guillaume) de Franse Arturroman Fergus. Dit werd de bron voor de anonieme auteur van de Middelnederlandse Ferguut. Het verhaal gaat over Ferguut, een boerse, onbeschaafde jongen die zich tot doel stelt om een ridder aan het hof van koning Arthur te worden. In een roestig harnas reist hij Arthur (ook:'Artur') en zijn gevolg op een boerenpaard achterna. Uitgelachen door de ridders aanvaardt hij de uitdaging om de vijand van de koning, de Zwarte ridder, te zoeken en te verslaan. Een van zijn avonturen is de strijd tegen de afschuwelijke, meterslange heks Pantasale, die het kasteel bewaakt waar een wit magisch schild hangt. Het fragment begint op versregel 3402. Ferguut heeft net een charge op zijn paard uitgevoerd en haar met zijn lans gestoken, maar daar heeft ze geen last van. Van een slag van zijn zwaard op haar hoofd evenmin. Daarop bijt de heks dwars door zijn harnas in zijn schouder en Ferguut valt van zijn paard...

Fragment uit 'Ferguut'

Varinge spranc hi op weder,

Snel sprong hij terug op zijn paard

Met beiden handen hise sloech;

en sloeg haar met beide handen

Metten swerde hi hare af droech

hakte haar met het zwaard

Vanden buke die rechterhant

van de romp de rechterhand af

Datsi neder viel int sant.

zodat die in het zand viel

Ferguut wart doe harde blide

Ferguut was toen erg verblijd

Ende gaf hare enen slach met nide,

en gaf haar een driftige slag

Dat hise geraecte wel ter core

zodat hij ze op de juiste plaats raakte

Ende sloechse toten tanden dore.

en kloofde haar het hoofd

Dus bleef Pantasale doet.

Zo bleef Pantasale dood

Ferguut van sinen orsse doe scoet

Ferguut steeg toen van zijn paard

Ende warp hem op derde schire.

en sprong snel op de grond

Hi sach vore hem dien torre diere

Voor zich zag hij het dierbare kasteel

Daer in hinc die witte scilt.

Daarin hing het witte schild

Dat vreseleke serpent, datne hilt,

Die vreselijke draak die het bewaakte

Lach vore den torre ende sliep.

lag voor het kasteel en sliep

Ferguut toten scilde liep,

Ferguut liep tot aan het schild

Hi namen ende helsden sere

Hij drukte het stevig tegen zich aan

Ende dankes onsen Here

en dankte onze Heer

Dat hi den scilt heft vercregen.

Dat hij het schild had verkregen

Ane sinen hals heft hine verdregen.

Om zijn hals heeft hij het gehangen.