Naar inhoud springen

Gedichten uit de wereldliteratuur/C'est l'extase langoureuse

Uit Wikibooks
Gedichten uit de wereldliteratuur

C'est l'extase langoureuse of Ariettes oubliées I is een gedicht van Paul Verlaine (1844-1896) uit zijn bundel Romances sans paroles uit 1874. De vertaling volgt het rijmschema aabccb van het oorspronkelijk gedicht.



C'est l'extase langoureuse
(Paul Verlaine)


C'est l'extase langoureuse,
C'est la fatigue amoureuse,
C'est tous les frissons des bois
Parmi l'étreinte des brises,
C'est, vers les ramures grises,
Le choeur des petites voix.
O le frêle et frais murmure !
Cela gazouille et susurre,
Cela ressemble au cri doux
Que l'herbe agitée expire...
Tu dirais, sous l'eau qui vire,
Le roulis sourd des cailloux.
Cette âme qui se lamente
En cette plainte dormante
C'est la nôtre, n'est-ce pas ?
La mienne, dis, et la tienne,
Dont s'exhale l'humble antienne
Par ce tiède soir, tout bas ?


Het is de lome extase
(Vertaling door Jules Grandgagnage)[1]


Het is de lome extase,
het is de vermoeidheid na vrijage,
het is het geritsel van het hout,
in de omhelzing van een zuchtje wind,
waar het koor van kleine stemmen klinkt
in de grijze takken van het woud.
O het broze en frisse geprevel
dat daar piept en fezelt,
het lijkt de kreet van opgewonden gras,
het zachte glijden van stenen
die onder water bewegen
door de stroom die hen verrast.
Dit bedaarde geklaag
van een ziel in zijn slaap,
is het dan niet van ons?
Zou het niet van mij en van jou zijn,
deze zucht van een nederig refrein,
die rustig wasemt over deze milde avond?


Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.