Beroemde jazzmuzikanten/Herb Ellis

Anekdote (Uit "Jazz anecdotes" van Bill Crow) Op een keer wandelden Herb Ellis en Ray Brown, beiden muzikanten van het orkest van Oscar Peterson, na een partijtje golf terug naar hun hotel. Ze zagen een drogist die in zijn etalage adverteerde voor een haarkleurproduct dat je gemakkelijk met shampoo kon wegwassen, en besloten een grapje uit te halen met hun baas Peterson. Ze namen de verf mee naar hun hotelkamer en kleurden er hun haar mee: Ray werd vlammend rood en Herb gitzwart. Dan belden ze Oscar op met de smoes dat ze iets dringends te bespreken hadden vooraleer ze uit eten gingen. Herb ging opendoen toen Oscar aanklopte. Peterson vertrok echter geen spier van zijn gezicht en vroeg verveeld wat er dan wel zo dringend was. "Wat wil je?" vroeg hij. "Wel.. zie je het dan niet?" zei Ray grinnikend. "Wat dan? Jullie halen me hier naartoe en houden me op terwijl ik moet gaan eten. Ik zie jullie morgen wel." En Peterson vertrok. Hij zou nog een jaar volhouden dat hij niets ongewoons had opgemerkt. "Dat...", zei Herb Ellis, "is pas jezelf onder controle hebben!" Oscar Peterson zou kort daarop wraak nemen door vlak voor een optreden een van Herbs gitaarsnaren losser te maken. Een andere keer deed hij alsof hij de gitaar ontstemde en liet Herb geloven dat dit zo was door het nummer een toon hoger of lager in te zetten op zijn piano...

Herb Ellis

De Gibson ES165 Herb Ellis- gitaar die Gibson in samenwerking met Herb Ellis ontwikkelde. De afgebeelde gitaar is een model van 1996 met een toonknop die in 2004 verdween, en een single 490R humbucker-element dat later vervangen werd door een floating humbucker.

Mitchell Herbert (Herb) Ellis (geboren op 4 augustus 1921 in Farmersville (Texas) gestorven aldaar op 28 maart 2010) was een Amerikaans jazzgitarist.

Jeugd en invloeden

Ellis werd geboren op een katoenboerderij in Farmersville, in de buurt van Dallas. Zijn oudere broer speelde gitaar, en Ellis speelde al vroeg op mondharmonica en banjo. Hij liet zich eind jaren 1930 inspireren door radio-uitzendingen met George Barnes, een pionier van de elektrische gitaar en luisterde ook veel naar lokale country en western, blues muziek, en de zigeuner jazz van Django Reinhardt. Hij studeerde maar kort aan de Universiteit van North Texas (studie contrabas, omdat er geen leerkrachten gitaar waren!), en deelde daar een kamer met saxofonist en klarinettist Jimmy Giuffre.

Door gebrek aan geld moest Ellis de universiteit verlaten, maar het was in deze periode dat hij zijn grootste invloed hoorde: Benny Goodmans gitarist Charlie Christian. Deze was ook een van de grondleggers van de bebop in New York in de vroege jaren 1940. Ellis bewonderde Christians melodische frasen en geavanceerde kennis van harmonieën en besefte dat deze gitarist een revolutie had teweeggebracht in de manier waarop de elektrische gitaar in de jazz werd bespeeld. Net zoals de uit Indianapolis afkomstige Wes Montgomery slaagde Ellis erin om iets van Christians speelstijl te vatten en in hun eigen spel in te voeren. Ellis transformeerde dit geluid door ook invloeden op te nemen van country-gitaristen uit Texas. Ellis zegt dat de invloed van Christian zodanig was dat hij jazz pas ernstig begon op te vatten nadat hij Charlie Christian had horen spelen. In de begeleidende tekst bij Softly ... But With That Feeling vertelt Ellis aan Leonard Feather,

"...de eerste keer dat ik Christian hoorde vond ik het niet veel bijzonders. Ik dacht: ik kan verdorie sneller spelen dan hij! Maar dan... na een paar keer beluisteren... trof het me als een donderslag: snelheid is niet het belangrijkste! Ik werd er heel emotioneel van, zette mijn gitaar voor een hele tijd opzij en nam me voor om nooit meer te spelen. Maar de volgende dag haalde ik mijn gitaar terug te voorschijn en probeerde te spelen zoals Charlie Christian..."

Carrière

Hij werd bekend na optredens met het Oscar Peterson Trio van 1953 tot 1958. Als enige blanke in het orkest trok hij heel wat aandacht, zeker in een tijd waarin racisme wijdverspreid was in de V.S. Daarvoor had hij al gewerkt met Glen Gray and the Casa Loma Orchestra, Jimmy Dorsey en Soft Winds. Hij vertrok op tour met Jazz at the Philharmonic terwijl hij nog bij the Peterson Trio was en werkte mee aan het klassieke jazz-album Coleman Hawkins Encounters Ben Webster (1957). Nadat hij het trio verliet, werkte hij samen met heel wat andere muzikanten en hij nam ook eigen albums op. Hij tourde rond met Charlie Byrd en Barney Kessel als de Grote Gitaristen. Ook in The Steve Allen show trad hij op.

Discografie (Selectie)

• Jimmy Dorsey and His Jammers (Decca) 1946
• Jimmy Dorsey and His Orchestra (Decca) 1946
• The Soft Winds (Majestic) 1948
• The Dizzy Gillespie-Stan Getz Quintet (Norgran Records) 1950
• The Oscar Peterson Trio (Verve) 1956
• Ellis In Wonderland (Norgran) 1957
• Herb Ellis Meets Jimmy Giuffre (Verve) 1958
• Nothing But The Blues (Verve) 1958
• Thank You Charlie Christian (Verve) 1960
• Softly ... But With That Feeling (Verve) 1961
• The Midnight Roll (Epic) 1962
• Herb Ellis Stuff Smith Together (Epic) 1963
• Herb Ellis Man With The Guitar (DOT) 1965
• Herb Ellis Charlie Byrd (Columbia) 1966
• Ruth Olay Soul In The Night (ABC) 1966
• Mel Brown Chicken Fat (Impluse) 1967
• Seven, Come Eleven (Concord Jazz) 1974
• Soft Shoe (Concord Jazz) 1974
• Great Guitars (Concord Jazz) 1975
• In Session With Herb Ellis Guitar Player 1975
• After You've Gone (Concord Jazz) 1975
• A Pair To Draw To (Concord Jazz) 1976
• Rhythm Willie (Concord Jazz) 1975
• Hot Tracks (Concord Jazz) 1976
• Soft And Mellow (Concord Jazz) 1979
• Herb Ellis At Montreux (Concord Jazz) 1979
• Trio (Concord Jazz) 1980
• Interplay (Concord Jazz) 1981
• Herb Mix (Concord Jazz) 1982
• Doggin' Around (Concord Records) 1989
• Roll Call (Justice)
• Texas Swing (Justice)
• Down Home (Justice)
• An Evening With Herb Ellis (Jazz Focus)
• The Soft Winds (Mercury) 1949
• Three Guitars in Bossa Nova Time (Epic) 1963