Alexander de Grote/Opstanden in Griekenland

Opstand

Philippus had een grote fout gemaakt na de overwinning in de Slag van Chaeronea. Hij had Demosthenes namelijk niet gedood. Ook had hij de doden van de Atheners (en ook die van de andere steden) teruggegeven voor een nette begrafenis. Dit gebaar naar de steden had zijn imago van een brute barbaar veranderd in dat van een milde overwinnaar. Hij en Alexander waren toen zelfs stadburger van Athene. Maar dit beeld veranderde (bij alle steden, niet alleen bij Athene) al snel weer. Demosthenes begon weer aanhang te krijgen. Nu kon hij eindelijk goed nieuws verspreiden: Philippus is dood. Nu hadden ze een jonge koning tegenover zich, en konden ze proberen hun vrijheid terug te winnen. Demosthenes wist de andere staten (met name Thebe, dat net als Athene was gedwongen zich over te geven aan Philippus) over te halen tegen Alexander te rebelleren. Thebe en Athene verklaarden zichzelf weer vrij van Macedonië. Maar Alexander reageerde snel. Hij bracht een groot leger op de been en trok naar Thebe. Toen de Thebanen hem buiten de poorten zagen staan, gaven ze zichzelf over zonder dat er maar één soldaat was gesneuveld. Ook had “De Welp” (een bijnaam die Demosthenes hem had gegeven) Athene snel weer onder de duim.

Verovering van Thracië

Alexander wilde zijn vaders plan om Perzië over te nemen doorzetten. Nu had hij zijn zuidelijke grenzen beschermd, maar ten westen van Macedonië leefden de Illyriërs en ten oosten van Macedonië woonden de Thraciërs. Zij hadden op dezelfde manier gereageerd op de dood van Philippus als de Atheners en de Thebanen. Alexander wist niet zeker of deze stammen Macedonië met rust zouden laten als hij op oorlogspad zou gaan, dus besloot hij eerst deze gebieden te onderwerpen. Deze gebieden liepen door tot aan de Donau, wat in die tijd de grootste (bekende) rivier was. De veroveringen waren niet zwaar. Al snel had hij de Donau bereikt. Aan de andere kant leefden nog een aantal stammen. Toen hij die overstak, werden die stammen zo bang dat ze hun huizen uitvluchtten en alles achterlieten. De Thraciërs waren het dapperst, maar Alexander boezemde de troepen zo veel angst in dat de stammen die nog niet waren onderworpen zich kwamen overgeven aan Alexander.

Verwoesting van Thebe

Nu dacht hij dat hij de twee laatste gevaren uitgeschakeld had, maar al snel kreeg hij te horen dat er opnieuw een opstand was uitgebroken in Griekenland. Iemand had het gerucht verspreid dat Alexander stervende was en dat het complete leger was vernietigd. Dit gerucht had zich net zo snel verspreid als de pest. Het was de Perzische koning Darius III die de Thebanen tot rebellie had aangezet. Demosthenes pleitte weer voor de vrijheid van de “despoot”. Maar opnieuw kwam Alexander snel in actie. Hij trok weer terug naar Thebe, maar ditmaal gaf het zich niet over. Hij bood de Thebanen aan dat zij zich opnieuw zouden overgeven. Dan zouden ze gespaard worden. Maar de Thebanen schreeuwden terug: ‘laat alle generaals die Griekenland samen met ons en de Perzische koning van de tirannie willen bevrijden, overlopen!’ Alexander liet dit antwoord niet ongestraft. Hij nam de stad in en het werd een bloedbad. De enigen die hij spaarde waren de priesters, de leden van de partij die aan de kant van Macedonië stond, en één familie. De familie van de dichter Pindarus kreeg gratie. De rest van de Grieken, die trouw waren gebleven aan Alexander, waren zo woedend op de Thebanen, dat ze Alexander vroegen Thebe met de grond gelijk te maken, en de overlevenden als slaven te verkopen, wat hij dan ook deed.

Onderwerping van Athene

Thebe was van de aardbodem verdwenen, op dat ene huisje van Pindarus na, maar Athene stond nog. Degenen die de opstand in Thebe hadden veroorzaakt waren naar Athene gevlucht. Maar Alexander wilde Athene niet vernietigen, omdat het de culturele hoofdstad van Griekenland was, iets dat zijn vader ook vond. Hij trok op naar Athene dat nog niet openlijk had gerebelleerd en hem zelfs afgezanten had gestuurd die hem hadden gefeliciteerd met de overwinning in het noorden en de verovering van Thebe. Hij bood de Atheners vergiffenis aan, op voorwaarde dat alle oproerkraaiers aan hem werden uitgeleverd. De Atheners weigerden dit, maar toch sloot Alexander nog vrede met hen. Demosthenes, de laatste Thebanen en de anderen die tegen de Macedonische overheersing waren, werden verbannen. Nu Alexander zeker wist dat Macedonië veilig was als hij weg zou zijn, begon hij met de voorbereiding van de oorlog tegen Perzië.