Van Idee tot Publicatie/Noten
NOTEN
In grote lijnen maken we onderscheid tussen de annotatie in resp. voetnoten of eindnoten en de zgn. noten in de tekst. In de humaniora worden de eerste twee soorten meestal toegepast, hoewel ze ook in andere wetenschapsgebieden voorkomen. Omdat ze gemakkelijk te volgen zijn door de lezer, stoort het lezen van de tekst veel minder dan de tweede soort. De lezer wordt namelijk niet voortdurend lastig gevallen met gegevens tussen haakjes. Als hij/zij nieuwsgierig is naar de achterliggende noot, kijkt hij onder aan de bladzijde of aan het einde van het hoofdstuk.
De voet-, resp. eindnoot wordt aangegeven door een cijfer dat iets hoger dan de regel staat (subscript) en verwijst naar de noot aan het einde van de pagina, resp. van de gehele tekst. In een elektronische of digitale tekst is het zoeken nog eenvoudiger omdat het cijfer ook een directe link bevat naar die noot. Al lezende hoeft men maar met de muis op het cijfer te klikken en men komt waar men wil zijn.
Omdat ze vroeger lastig waren voor de schrijver (zeker toen manuscripten nog getypt werden) om te produceren, heeft men gezocht naar andere methoden. Die werden gevonden in de citaties binnen de tekst. Dit is een methode die gangbaar is in de bêta en gamma wetenschappen. Deze methode komt er in grote lijnen op neer dat de noot in verkorte vorm tussen haakjes in de tekst staat en dat die weer verwijst naar een literatuurlijst, waarin de volledige gegevens zijn opgenomen. Er bestaan daarvoor twee varianten: het MLA (Modern Language Association) en het APA (American Psychological Association) systeem. In het bijzonder dit laatste wordt in de sociale wetenschappen veelvuldig toegepast (voor een overzicht van de belangrijkste citeerstijlen. Echt goed leesbaar wordt de tekst door deze methode vaak niet, omdat zinnen voortdurend onderbroken worden door de annotatie.
Zie ook: Citeerstijlen[1]