Is it for fear to wet a widow's eye
That thou consum'st thyself in single life?
Ah, if thou issueless shalt hap to die,
The world will wail thee like a makeless wife.
The world will be thy widow and still weep
That thou no form of thee hast left behind,
When every private widow well may keep
By children's eyes her husband's shape in mind.
Look what an unthrift in the world doth spend
Shifts but his place, for still the world enjoys it;
But beauty's waste hath in the world an end,
And kept unused, the user so destroys it.
No love toward others in that bosom sits
That on himself such murd'rous shame commits.
Vertaling(zie Wikipedia: Sonnet 9)
Is het uit vrees om een weduwenoog te bevochtigen
Dat je je leven in eenzaamheid verkwist?
Als je sterft zonder nageslacht,
Zal de wereld om je treuren,
Alsof zij een weduwe was die huilt
Omdat je geen beeltenis van jezelf achterliet
En geen troost kan vinden in de ogen van haar kinderen
Die haar aan jou herinneren.
Wat een verkwister aan de wereld spendeert
Verandert slechts van plaats, en brengt haar nog steeds vreugde;
Maar schoonheid verspillen kan niet blijven duren
En wie haar niet besteedt vernietigt haar.
Er kan geen liefde voor anderen in diens boezem huizen
Die op zichzelf zulke schandelijke moord begaat.
Samengevat
In Sonnet 9 vergelijkt de dichter de wereld met een weduwe, die alleen achterblijft als zijn vriend kinderloos verkiest te blijven en zijn schoonheid verspilt. Schoonheid, zo luidt het argument, kun je echter niet verspillen zoals je wel met geld e.d. kunt doen, dat immers gewoon herverdeeld wordt. De dichter verwijt de jongeman niet aan anderen te denken, en dat er geen liefde in zijn hart kan huizen wanneer hij zijn leven op een egoïstische manier verkwist.
