Shakespeares sonnetten/De sonnetten/Sonnet 116

Sonnet 116 van Shakespeare maakt deel uit van een groep sonnetten in de cyclus waarin de dichter zijn liefde uitspreekt voor een jongeman. De “true minds” zijn zielsgenoten: zulke liefde weerstaat alles, en overstijgt zelfs de dood. 

Sonnet 116 behoort tot de groep 109-121 waarin de dichter bekent ontrouw te zijn geweest en dan vergiffenis vraagt. Hij tracht met alle mogelijke middelen - vergezochte excuses, overdreven gevlei, zijn geliefde  voor zich terug te winnen.

De eerste versregels van het sonnet zijn een zinspeling op de huwelijksceremonie uit het Book of Common Prayer:

'”Therefore if any man can shew any just cause, why they may not lawfully be joined together, let him now speak."’’ 

Wie bezwaren had tegen een huwelijk kreeg dus de kans om zich uit te speken voor de plechtigheid werd voltrokken.

Sonnet 116 van Shakespeare

Let me not to the marriage of true minds

Admit impediments. Love is not love

Which alters when it alteration finds,

Or bends with the remover to remove.

O no, it is an ever fixèd mark

That looks on tempests and is never shaken;

It is the star to every wand'ring barque,

Whose worth's unknown although his height be taken.

Love's not time's fool, though rosy lips and cheeks

Within his bending sickle's compass come;

Love alters not with his brief hours and weeks,

But bears it out even to the edge of doom.

If this be error and upon me proved,

I never writ, nor no man ever loved.

Vertaling Sonnet 116

(door Theobald Tiger, zie Wikipedia: Sonnet 116)

Laat mij niet tegen het huwelijk van twee toegenegen geesten
Bezwaar indienen. Liefde is liefde niet
Als zij zich temperen laat door de tempeesten,
Of gaat zodra men haar tot gaan gebiedt.
O nee, zij is een baken van bestendigheid
Dat in de storm onschokbaar op de baren ziet,
De ster die 't dolend schip naar zijn bestemming leidt;
Haar hoogte is meetbaar, maar haar waarde niet.
Liefde is niet de Nar van de Tijd, wiens zeis
Eerlang uit vurige lippen de gloed zal verdringen;
Van maand noch jaar raakt zij ooit van de wijs,
Ze is standvastig tot het einde aller dingen.
En wie dit woord met kracht van argumenten zal doen sneven,
Bewijst dat liefde leugen is en dat ik nimmer heb geschreven.

Samenvatting

Als er een huwelijk van twee gelijkgestemde zielen is, laat er dan niets tussenkomen, zelfs als een van beiden verandert of afwezig is. 

Liefde is een vast baken, onbeweeglijk in de storm, de Poolster voor elk schip dat  de woeste zee trotseert.

Liefde is niet de nar van de Tijd: want ook al slijt de Tijd de schoonheid af, dan nog zal liefde blijven tot aan de oordeelsdag.

Ben ik in dit alles verkeerd, dat men me dit dan aantone, en dan schreef ik nooit iets en kende geen enkele mens de liefde.