Naar inhoud springen

Analyse/Inleiding in Integratie

Uit Wikibooks

Nota bene: aan dit artikel wordt nog hard gewerkt.

Riemann-sommen

[bewerken]
op het interval onderverdeeld in 5 rechthoeken.

Om de oppervlakte onder de grafiek van een continue functie f(x) op het interval [a,b] te benaderen, verdelen we het interval in n stukjes met breedte en bepalen de oppervlakte van de rechthoeken boven deze stukjes, waarvan de "middens juist op de grafiek vallen". De hoogte van de k-de rechthoek wordt dan gegeven door , zodat de oppervlakte van deze rechthoek gelijk is aan:

De oppervlakte O onder de grafiek wordt dan benaderd door:

Het spreekt voor zich dat een grotere n, en dus een kleinere een nauwkeurigere benadering oplevert.

Voorbeeld

[bewerken]

We willen de oppervlakte tussen de grafiek van en de x-as benaderen op het interval (0,3). We kiezen , dus . De hoogte van de k-de rechthoek is dan

De benadering voor de oppervlakte wordt dan:

Vergelijk dit met de werkelijke waarde 9.

Wanneer we de figuur in 300 rechthoekjes, dus met , krijgen we een betere benadering, namelijk

Integralen

[bewerken]

In het voorbeeld hebben we gezien dat we een betere benadering verkrijgen naarmate we dichter bij 0 kiezen. Nemen we de limiet voor naar 0, dan spreken we over een integraal:

Deze integraal spreken we uit als: 'De integraal van a naar b over f(x) dx'.

Hoofdstelling van de Integraalrekening

[bewerken]

De hoofdstelling van de integraalrekening geeft een verband tussen de primitieven van een functie en de integraal:

Zij continu en , dan geldt:

Dit verband wordt ook wel geschreven als:


Historie

[bewerken]
Informatie afkomstig van https://nl.wikibooks.org Wikibooks NL.
Wikibooks NL is onderdeel van de wikimediafoundation.