Gedichten uit de wereldliteratuur/Friends, Romans, countrymen, lend me your ears

"Friends, Romans, countrymen, lend me your ears"

---

Monoloog van Marcus Antonius in Julius Caesar, Act III, scene 2

Vrienden, Romeinen, landgenoten, hoor mij aan;

Ik kom om Caesar te begraven, niet om hem te prijzen.

Het kwaad dat mensen doen leeft verder na hun dood;

Het goede blijft vaak begraven met hun gebeente;

Laat het zo zijn met Caesar. De edele Brutus

Heeft verteld over Caesars heerszucht:

Als dit zo was, was het een zware fout,

En heeft Caesar daar zwaar voor betaald.

Hier, met permissie van Brutus en de rest-

Want Brutus is een eerbaar man;

Zo zijn ze allemaal, allen eerbare mannen-

Kom ik op Caesars begrafenis spreken.

Voor mij was hij een vriend, trouw en rechtvaardig:

Maar Brutus zegt dat hij heerszuchtig was;

En Brutus is een eerbaar man.

Hij bracht vele gevangenen naar Rome

Van wie het losgeld de schatkist vulde:

Lijkt dit op wat hier Caesars heerszucht wordt genoemd?

Wanneer armen huilden, huilde Caesar met hen mee:

Heerszucht zou uit hardere stof moeten bestaan:

Toch zegt Brutus dat hij heerszuchtig was;

En Brutus is een eerbaar man.

Jullie zagen hoe ik hem op het Lupercusfeest

Wel driemaal een ​​koninklijke kroon aanbood,

Die hij driemaal weigerde. Was dit heerszucht?

Toch zegt Brutus dat hij heerszuchtig was;

En, zeker, hij was een man van eer.

Ik probeer niet te weerleggen wat Brutus zei,

Maar om te getuigen wat ik wel weet.

Eens hielden jullie van hem, niet zonder reden:

Wat weerhoudt jullie dan om voor hem te rouwen?

O oordeel! Gij schuilt U onder domme beesten,

En de mensen verloren hun verstand. Heb geduld met mij;

Mijn hart ligt daar, in de kist met Caesar,

En ik moet wachten tot het terug bij mij komt.

- (vertaling: J. Grandgagnage)

Originele tekst van Shakespeare

Friends, Romans, countrymen, lend me your ears;

I come to bury Caesar, not to praise him.

The evil that men do lives after them;

The good is oft interred with their bones;

So let it be with Caesar. The noble Brutus

Hath told you Caesar was ambitious:

If it were so, it was a grievous fault,

And grievously hath Caesar answer’d it.

Here, under leave of Brutus and the rest–

For Brutus is an honourable man;

So are they all, all honourable men–

Come I to speak in Caesar’s funeral.

He was my friend, faithful and just to me:

But Brutus says he was ambitious;

And Brutus is an honourable man.

He hath brought many captives home to Rome

Whose ransoms did the general coffers fill:

Did this in Caesar seem ambitious?

When that the poor have cried, Caesar hath wept:

Ambition should be made of sterner stuff:

Yet Brutus says he was ambitious;

And Brutus is an honourable man.

You all did see that on the Lupercal

I thrice presented him a kingly crown,

Which he did thrice refuse: was this ambition?

Yet Brutus says he was ambitious;

And, sure, he is an honourable man.

I speak not to disprove what Brutus spoke,

But here I am to speak what I do know.

You all did love him once, not without cause:

What cause withholds you then, to mourn for him?

O judgment! thou art fled to brutish beasts,

And men have lost their reason. Bear with me;

My heart is in the coffin there with Caesar,

And I must pause till it come back to me.