Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan praktijk en theorie/Arendt: vernieuwing: verschil tussen versies
Naar navigatie springen
Naar zoeken springen
Onderwijs in relatie tot P2P/Toetsing aan praktijk en theorie/Arendt: vernieuwing (bewerken)
Versie van 24 dec 2015 12:42
, 6 jaar geleden→Arendt van tafel nemen
(sub) |
|||
=== Arendt van tafel nemen ===
Recent is er een vernieuwde interesse voor Arendt vast te stellen. Illustratief zijn hier auteurs zoals Frank Furedi, Gert Biesta en ook Jan Masschelein en Maarten Simons. In hun werk grijpen ze terug naar Arendt om proberen duidelijk te maken wat educatie vandaag betekent. Ze gaan er op de één of andere manier
Een aantal van die auteurs die in de lijn van Arendt werken, zullen dan ook kritische vragen stellen bij eenzijdige verwachtingen die uitgaan van de samenleving (de economie, cultuur, …) naar het onderwijs toe. Simons en Masschelein (2012) spreken bijvoorbeeld van een politisering, en dit betekent concreet dat maatschappelijke problemen worden vertaald in leerproblemen en men bijgevolg snel kijkt naar de school en de leerkracht op die op te lossen. Arendt zou zeggen dat je op die manier jonge mensen de kansen ontneemt de nieuwe generatie te zijn en dat deze eigenheid betekent dat de oude generatie haar verantwoordelijkheid niet opneemt (‘zij zullen het wel oplossen’). Bij Furedi (2009) lezen we bijvoorbeeld over het fenomeen van de ‘omgekeerde socialisering’. Klassieke socialisering betekent dat de waarden worden overgedragen aan de jongere generatie zodat die zich inschakelen in de bestaande orde. Omgekeerd socialisering is een fenomeen waar de kinderen (en dus de jongere generatie) het zijn die de oudere generatie waarden en normen bij brengen. Zo is het vaak dat jonge kinderen - door aanzetten vanuit de school – proberen hun ouders te socialiseren (bv. rond roken of rond ecologie en duurzaamheid). Voor Furedi (2009) is dit problematisch en eigenlijk de omgekeerde wereld. Biesta (2012) zal aanbrengen dat er in educatie sprake is van drie functies: socialisatie (waarden, normen en omgangsvormen om zich in te schakelen in de maatschappij), kwalificatie (kennis en vaardigheden verwerven die officieel toegang geven tot een andere domein, zoals de arbeidsmarkt) en tenslotte subjectivering (iemand worden, ook in relatie met of confrontatie met de samenleving of bepaalde inhouden). Alle drie zijn ze belangrijk, maar zeker vandaag moeten we erover waken – zo stelt hij - dat socialisering en kwalificatie niet dominant zijn. In de lijn van Arendt pleiten ze alle drie – abstractie makend van de erg verschillende uitwerkingen en standpunten – voor onderwijs dat vernieuwend werkt.
|