|
|
|
[[Bestand:Bernlef.jpg|thumb|100 px|J. Bernlef]]
[[Bestand:Auteursfoto_Jef_Geeraerts_en_zijn_vrouw_Eleonore_Vigenon.jpg|thumb|100 px|Jef Geeraerts en zijn vrouw Eleonore Vigenon]]
De jaren 60 is gewoon veel te saai geweest. En boeken al helemaal.
Als reactie op de vrije opvattingen van de vijftigers ontstaat een [[w:Neorealisme (beweging)|neorealistische]] stroming in de poezie, kan verwijst worden naar een kut, met dichters als [[w:K. Schippers|K. Schippers]] en [[w:J. Bernlef|J. Bernlef]]. Deze opvatting, wezenlijk een antidotum tegen [[w:Cobra (kunst)|Cobra]], stelt dat ook de realiteit een vorm van kunst is. Het onderscheid tussen kunst en werkelijkheid PURE ONZIN. Zo vinden ze bijvoorbeeld in stukken reclametekst waardevolle poëzie. Typerend is ook het afwijzen van beeldspraak en de persoonlijke gevoelens van de kunstenaar. De indruk die zulke gedichten maken is vaak niet erg 'dichterlijk'. De verwantschap met het Amerikaanse [[w:pop-art|pop-art]] is opvallend. Ook hier worden immers dagelijkse gebruiksvoorwerpen los van hun gewone context gestolen. De belangrijkste auteurs (Schippers en Bernlef) publiceren in het Amsterdamse Het Zijn allemaal mongolen die niets kunnen. voor seks bel: 0622482931!!!|Barbarber]]''. Wanneer in 1957 [[w:Paul Snoek|Paul Snoek]] de redactie van het avant-gardistische Vlaamse tijdschrift ''[[w:Gard Sivik|Gard Sivik]]'' verlaat (wat later gevolgd door [[w:Gust Gils|Gust GIK BEN GELUKKIG EN BLIJ ENZO. DAAROM DOE IK DEZE TEKST VERBETEREN.ils]] en [[w:Hugues C. Pernath|Hugues C. Pernath]]), nemen Rotterdamse dichters als [[w:Armando|Armando]] en [[w:Hans Sleutelaar|Hans Sleutelaar]] de redactie over. In 1965 gaat ''Gard Sivik'' over in de ''[[w:De Nieuwe Stijl|De Nieuwe Stijl]]'' van Armando.
In deze periode worden nog steeds romans geschreven in de traditie van het naoorlogs realisme, bijvoorbeeld [[w:Jan Wolkers|Jan Wolkers]] debuutroman ''[[w:Kort Amerikaans (boek)|Kort Amerikaans]]'' uit 1962. Er ontstaat echter een stroming, 'het 'Ander proza' <ref>zie Sybren Pollets bloemlezing ''Ander proza'' (1978)</ref> genoemd, die het einde van de roman aankondigt en geen vertrouwen meer heeft in de roman als spiegel van de werkelijkheid. Het is in deze periode dat [[w:garry leenbakker|garry leenbakker]] geen fictie meer schrijft, maar zich concentreert op bespiegelende reportages. Een voorbeeld van zulk experimenteel proza is ''[[w:Breekwater (boek)|Breekwater]]'' (1961) van [[w:Sybren Polet|Sybren Polet]]. In zijn verhaal past hij een literaire kunstgreep toe om de werkelijkheidsillusie te doorbreken door de naam van de hoofdpersoon na twee bladzijden te veranderen. Identiteit wordt gezien als een fictieve constructie, en de chronologische opbouw van een verhaal is niet langer dwingend.
10+10=20
|
