Turks/Vocaalharmonie

In Turkse talen wordt de term vocaalharmonie gebruikt voor die gevallen waarin een stamwoord affixen (voor- en achtervoegsels) selecteert waarin de klinkers met die van het stamwoord harmoniëren. Zo krijgen in het Turks zelfstandige naamwoorden met in de laatste lettergreep een voorklinker de meervoudsuitgang -ler (met een voorklinker), die met een achterklinker de uitgang -lar (met een achterklinker).

Voorbeeld: evler (huizen) naast kitaplar (boeken))

Klinker	klein	groot
a	a	ı
ı	a	ı
o	a	u
u	a	u
e	e	i
i	e	i
ö	e	ü
ü	e	ü

Vele uitgangen (suffixen) passen hun klinker aan de voorafgaande lettergreep aan. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen kleine en grote vocaalharmonie. Er zijn achterklinkers (doffe klinkers: a ı o u) en voorklinkers (heldere: e i ö ü).

Bij de kleine vocaalharmonie volgt na
  achterklinkers een a,
  voorklinkers een e.

Bij de grote vocaalharmonie volgt op
  a of ı een ı,
  o of u een u,
  e of i een i,
  ö of ü een ü.

---

zie ook: Vocaalharmonie in wikipedia.